EL8

Je zult nooit echt alleen zijn,
noch zullen je dorstige lippen ooit
vergeefs verlangen naar verfrissend water.
Je vermoeide lichaam
zal de rust niet ontzegd worden,
noch je hart, de troost van een omarming
en de verlichting van de hoop.
Want jij bent de lang verwachte zoon.
Je roep werd in het hart van je Vader bewaard,
en hij strekt zijn hand naar je uit
en bereidt voor je terugkeer een feestmaal.

♥

Op de weg door het leven kunnen wij moeilijke situaties tegenkomen, die en bedreiging zijn voor de zekerheid die wij om ons heen hebben gebouwd. In deze situaties wordt alles wat onze innerlijke wereld betreft op de helling gezet, als bij een examen, waar het er op aan komt vast te stellen of dat, wat we geleerd hebben, ook werkelijk een verworvenheid van de geest is.
Op deze momenten komt er altijd onwillekeurig een besluit in ons op, of liever dat wordt ons aangereikt. en hoe meer we de pijn van ons hart voelen, hoe moeilijker lijkt dat besluit te zijn. Het is de pijn die we ervaren als we het niet begrijpen en niet kunnen accepteren dat we iets los moeten laten, hetgeen iets is dat bij iedere keuze hoort.

Op zulke momenten voelen we ons alleen, want we zijn ons bewust dat dat wijzelf daadwerkelijk de hoofdrolspeler van ons leven zijn, in de rol die op dat moment voor de hand ligt.

Hoe vaak doet de druk die dat gevoel van eenzaamheid met zich mee brengt, in ons de angst niet naar boven komen dat we het niet zullen redden, of dat we het verkeerde doen? En hoe gemakkelijk lijkt het dan om te vluchten, we storten ons in de duizenden beslommeringen van het dagelijks leven, in de chaotische stroom, die ons voor even afleidt met zijn drukte en lawaai, maar die ons tegelijk verhindert om te luisteren naar wat we doen met onze pijn en verdriet.

Maar daarmee spelen we oneerlijk spel. We laten toe dat ons verstand ons hart wat wijsmaakt, dat het ons in gewoonten laat terugvallen, die in werkelijkheid nutteloos zijn, dat we behoeften voelen, die we niet echt hoeven te vervullen, kortom laag op laag van allemaal woorden, verdraaide gedachten en valse gevoelens. En daardoor zijn we niet meer in staat naar de stem van ons hart te luisteren, die zachte stem die we alleen in de stilte kunnen horen, en die het antwoord weet.

Zij kan ons vertellen van moed, kracht en de vaardigheden om de hindernissen van de woestijn te overwinnen. En ook van de mogelijkheid om met onszelf in het reine te komen,. Want daaruit bestaat de reis die we aan het maken zijn, en de eenzaamheid waar we zo bang voor zijn, is een drogbeeld van het verstand.

Stap voor stap bemerken we dat er iemand is die ons bij de hand houdt, ons met liefde leidt, en ons aanspoort verder te gaan, zonder ons ook maar even uit het oog te verliezen. En die ons iedere keer als we voor een belangrijke beslissing staan de juiste keuze voorstelt, die gevoel en rede met elkaar verbindt, en ons als antwoord de rust van de geest en de vrede des harten brengt.